Ξεκινημα

Οι μέρες κυλάνε όμορφα σ' αυτην την πολη. Τα συναισθήματα μοιάζουν να υπακούν στην πραγματικότητα και ο νους σταματάει να ψάχνει αφορμές για πισωγυρίσματα.
 Ξυπναω και ειναι νυχτα. Ησυχια. Η πολη βρισκεται ακομα σε αδρανεια, αλλα εγω δεν εχω πολυ χρονο. Σε λιγο χαραζει και κατι καινουργιο με περιμενει εκει εξω. Ντυνομαι βιαστικα και περιμενω να κρυωσει λιγο το τσαι μου. Τωρα ειμαι ετοιμη. Κατεβαινω τα σκαλια και βγαινω στο δρομο. Βρεχει, αλλα οι ανθρωποι δεν κρατανε ομπρελες. Η βροχη δεν τους τρομαζει. Προχωράω..εκεί λίγο πιο κάτω είναι ο σταθμός. Πλήθος από κόσμο στέκεται στο φανάρι. Πάντα περιμένει να ανάψει πράσινο.  Λενε ότι το να υπακούς σε κανόνες είναι στοιχειο  πολιτισμού! Τα λεπτά περνάνε. Η γραμμή 12 προς Gohlis-Nordplatz έχει καθυστέρηση 7 λεπτά. Δε πρέπει να αργήσω. Εδώ είναι όλοι τόσο τυπικοί. Στέκομαι κάτω απ' το υπόστεγο και παρατηρώ τους περαστικούς. Κανένας τους δε φαίνεται να αγωνιά για το χρόνο. Είναι βέβαιοι πως θα φτάσουν στην ώρα τους. Άνθρωποι ανεβαίνουν στο τραμ και άλλοι κατεβαίνουν. Ήρθε η σειρά μου. Ευτυχώς δεν έχει πολύ κόσμο και όλα τα καθίσματα είναι σχεδόν ελεύθερα. Tα πρόσωπα γυρω μου μου φαινονται οικεία. Θυμάμαι. Λίγες θέσεις πιο πέρα κάθεται ένας νέος-γύρω στα 18- και ακριβώς μπροστά του κρατάει ένα καρότσι. Μεσα  από ενα ροζ καλυμμα ξεπροβάλει ένα μικρό χεράκι μωρου που προσπαθεί ματαια να φορέσει το γαντακι του. Ο νεος δεν εκανε καμια κινηση να το  βοηθησει. Μοναχα τo κοιταζε επιμονα χωρις να δινει καμια προσοχη στον υπολλοιπο κοσμο. Για μια στιγμη πλησιασε το γαντακι αλλα το μωρο το τραβιξε αποτομα προς το μερος του. Τοτε εκεινος σταματησε την προσπαθεια και συνεχισε να τo κοιταζει. Αυτο επαναληφθηκε καμποσες φορες μεχρι που κουραστηκε και τον αφησε να  του το φορεσει. -Αγαπη σημαινει κατανοηση, υπομονη, να δινεις την ευκαιρια στον αλλο να προσπαθησει ακομα και αν ξερεις οτι θα  αποτυχει και τοτε να εισαι εκει για να του δειξεις πως δεν ειναι μονος. Αγαπη σημαινει να αφηνεις τον αλλο ελευθερο να επιλεξει-
Κατεβηκα. Υπαρχουν στιγμές που μπερδεύεις το  ''αληθινό'' με το όνειρο. Μα όχι αφού όνειρο είναι. Βλεπω ένα σμήνος κοράκια πάνω απ' τις στέγες των σπιτιών. Κλείνω τα μάτια και είναι ακόμα εκεί. Οι ''φωνές'' τους διαπερνούν το τοπίο και φτάνουν σε μένα. Tώρα πια είμαι σίγουρη.

Συνεχισα να περπαταω μεχρι που βρεθηκα μπροστα απ' τη σχολη. Ειχα αργησει. Ανεβηκα τα σκαλια οσο πιο γρηγορα μπορουσα και μπηκα αθορυβα στην αιθουσα. -Bitte öffnen Sie Ihre Bücher auf der Seite 25..Η ωρα περασε. -Machen wir jetzt eine Pause..Μαθητες πανε και ερχονται. Αλλοι συζητανε χαμηλοφωνα και αλλοι ψαχουλευουν τα πραγματα τους αναζητωντας το φαγητο τους. Διπλα μου βρισκεται μια παρεα κοριτσιων απο την Κινα. Υπαρχουν επισης μαθητες απο την Αμερικη και απο αλλες χωρες της Ασιας και της Ευρωπης. Η συνεννοηση μεταξυ μας θα φανταζε απιθανη αλλα ολους τους ανθρωπους τους συνδεει τελικα μια κοινη γλωσσα, εκεινη του σωματος.
Στρεφω για λιγο το βλεμμα μου στο παραθυρο και παρατηρω οτι στο κατω μερος της κουρτινας ξεπροβαλλουν δυο αδυνατα ποδια. Πλησιαζω ταχα για να ανοιξω το παραθυρο και αντικρυζω μια απο τις κοπελες που καθοταν προηγουμενως λιγο πιο περα. Μπροστα της κραταει ενα μικρο πιατακι με φαγητο. Μολις με προσεξε προσπαθησε να το κρυψει γρηγορα αλλα εγω απομακρυνθηκα. Φανταστηκα πως θα ντρεποταν. Θελει χρονο για να συνηθισει  κανεις τις ''παραξενιες'' και τις συνηθειες των αλλων.


Οι διδακτικες ωρες τελειωσαν και γω πηρα το δρομο του γυρισμου. Σε δεκαπεντε λεπτα περιπου βρισκομουν εξω απο την πολυκατοικια της οδου Reichsstrasse. Ανοιγω την πορτα και βρισκομα ξανα εκει απ΄ οπου ξεκινησε η μερα. Ανυπομονω να ερθει η στιγμη που θα βρεθω ξανα εκει εξω γιατι τελικα η ζωη δε χτιζεται μεσα σε τεσσερις τοιχους..